مدیریت الگوی مصرف، سالهاست که به عنوان شعاری تکراری، زینت بخش عناوین سمینارها و گردهمایی های مختلفی بوده است و تاکنون نتوانسته است، علیرغم صرف زمان و هزینه های گزاف، حتی در حد قابل قبولی، نهادینه شود. بی شک، عملیاتی شدن این مهم، بدون توجه به نقش و جایگاه بانوان جامعه را باید، تلاشی بیهوده برشمرد. از آنجایی که بیشترین فعالیت های خانواده در جامعه ایرانی بر دوش مادران است، بایستی توجه به این امر، به چیزی شبیه مطالبه از بانوان برای تاثیرگذاری در این بخش تبدیل شود.

زمانی که افراد یک جامعه به شیوه های مدیریت مصرف واقف باشند، فرهنگ استفاده صحیح از منابع را آموخته اند و این بدین معناست که قادر خواهند بود از نعمت های خدادادی، بهره برداری همیشگی داشته باشند. برای پیاده سازی این مهم، توجه به نقش بانوان ایرانی، با اعمال شیوه ها و برنامه های درست، می تواند ما را به عملیاتی شدن این خواسته ها امیدوار سازد.

به دلیل اینکه بسیاری از روندهای تربیتی در جامعه ایرانی بالاخص در چند دهه اخیر، با اسراف، چشم و هم چشمی و تجمل گرایی همراه بوده، تغییر روند غالب موجود در این بخش، با برگزاری چند سمینار و ارائه چند راهکار حل شدنی نیست. لذا وقتی صحبت از برنامه و راهکاری برای تاثیر بر یک عادت دیرینه جامعه ای مطرح می شود، لازم است تدوین و اجرا کردن آن، با وسواس و چکش کاری های خاصی صورت پذیرد.

در فصول گرم سال کشورمان که مصرف آب و برق شتاب صعودی بخود می گیرد، شوربختانه نتوانسته ایم علیرغم ادعاها و عملکردهای کاغذی متولیان امر، نقش قابل قبولی در مدیریت این دو بخش را در خانوارهای ایرانی شاهد باشیم به طوری که، نامهربانی و لاقیدی بعضا ناخواسته به نقش بسیار موثر بانوان برای حصول بهترین نتایج و غلبه بر معضلات اینچنینی، کماکان تداوم دارد.

بنظر می رسد توجه توامان نقش بانوان و مدارس در فرهنگ سازی مدیریت مصرف مهم باشد. به عبارتی ساده تر، در کنار ترویج مدیریت صحیح مصرف بین بانوان، مدارس و دانش آموزان نیز به صورت مستمر در هدف گذاری های تربیتی و ترویجی قرار گیرند. توجه و دقت همزمان، مادر و فرزند در خانه و جامعه به حساسیت مدیریت مصرف، نمونه بارزی از همراهی منطقی و احساسی، برای نیل به یک هدف والا برآورد می شود که می تواند علاوه بر استاندارد سازی مصرف انرژی در خانه ها، به تعمیم آن در همسایه، فامیل و جامعه کمک کرده و در نهایت به شکوفایی اقتصادی کشور منجر شود.

تغییر در دانش و نگرش زنان از طریق آموزش و اطلاع رسانی با چاشنی کمیت گذاری به مصادیق حوزه وسیع مصرف و تبیین پیامدهای ناشی از اسراف و مصرف گرایی، راهکارهای خوبی است برای تعدیل و مثبت گرایی در نگرش های بانوان که می تواند به عنوان اولین قدم، مسیر احساس مسئولیت شهروندان به مدیریت مصرف درست را هموار سازد.

امیدواریم متولیان امر، از کم کاری ها و نقاط ضعف برنامه های مدیریت مصرف برق و آب در تابستان امسال درس گرفته و قبل از آغاز پیک مصرف سال آینده، برنامه های تخصصی قابل اجرایی برای این چالش ارائه نمایند و به این نکته نیز توجه ویژه ای داشته باشند، در صورتی که بانوان در رابطه با شیوه های مصرف منطقی، توجیه شوند و آموزش ببینند؛ شعارهای صرفه جویی در خانواده و جامعه رنگ واقعیت به خود خواهد گرفت.

مسلم نوروززاده