در کل دنیا مرسوم است کشورها در ساخت کالاهای خود به خصوص پوشاک از پرچم کشورشان برای نشان دادن برند یا قدرت آن کشور استفاده می کنند تا شهروندان و هموطنانی که در داخل و یا بیرون کشور هستند از آن به عنوان نشان دادن تعصب و عرق ملی خود به کشورشان استفاده نمایند. نمونه هایی از این کشورها که پرچم کشور خود را به سینه و یا به بازوی لباس ها درج می کنند از قبیل : آمریکا، آلمان، چین، ترکیه، و حتی آذربایجان است.

کشور آمریکا بدلیل قدرت نمایی و برای آنکه احاطه کامل خود را به جهان نشان دهد، مارک پرچم خود را به پوشاکش می چسباند اما کشورهایی همچون ترکیه و آذربایجان بدلیل اینکه ترک زبان ها در اقصی نقاط جهان بیشتر بوده و از طرفی عرق و تعصب خاصی به کشورشان دارند با دیدن پرچم خود روی تیشرت ها یا هر نوع پوشاک دیگر اشتیاق زیادی برای خریدن نشان می دهند.

کشور عزیزمان ایران که چند سالی است در تولید پوشاک برای خود نامی پیدا کرده است اما تاکنون ناتوانسته در بحث تبلیغات و برند سازی حتی در داخل کشور حرفی برای گفتن داشته باشد. کشوری که چند سالی است توسط مقام معظم رهبری بر حمایت از کالای ایرانی و یا تولید ملی تاکید می شود، اما صرفا به کمیت اهمیت داده شده و کیفیت در این فضای نابهمگون گم شده است.

در استان اردبیل هستند اندک تولیدکنندگانی که فعالیت تولید پوشاک دارند اما متاسفانه نه تنها برای تبلیغ و رقابت در بازار از برچسب های ساخت ایران استفاده نمی کنند بلکه به سفارش فروشنده یا راهبران شغلی از مارک های خارجی علی الخصوص ترکیه ای استفاده می کنند که با این کار نه تنها به مردم خیانت می کنند بلکه ضربه مهلکی به اقتصاد کشور می زنند و این کار باعث می شود گاهی تولید کننده را به شکل یک کلاهبردار تصور کنیم که قصد دارد سود بیشتری را کسب کند و برخی ها هم هستند که همه محصولات خودش را از خارج وارد کرده و فقط ادعای تولید داخل را دارد تا بتواند از ارز داخلی بهره مند شوند. از طرفی همیشه برای برخی از ما این احساس بد ایجاد شده است که چرا باید از کالایی که از کیفیت لازم برخوردار نیستند و گران ‌تر از نمونه خارجی هم هستند حمایت کنیم؟ و همین طور واردات بی‌ رویه اجناس ارزان قیمت عموما چینی هم بر حجم این مشکلات اضافه می ‌کند، اگر تولید‌ کننده ‌ای موفق شود با وجود تمام این مشکلات کالایی تولید کند باید بتواند آن کالا را درست عرضه کند و در رقابت با اجناس خارجی موفق به کسب سهمی از بازار شود اما حمایت اصلی از تولید داخلی را باید دولت انجام دهد، باید موانع تولید داخلی رفع شود و کلا سیستم کشور برای تولید مناسب شود، مهم‌ ترین مشکل تولید کننده عدم خرید مصرف کننده داخلی و یا نداشتن توانایی رقابت با کالای خارجی نیست بلکه مهم ‌ترین مشکل تولید کننده قوانین دست و پاگیر و قدیمی و فرایند‌های بیمار دولتی است که به تولید کننده اجازه نمی دهد آن مارک ایرانی بودن را روی تولید خود بدوزد.

سیاست‌ گذاری ‌های ارزی در موضوع سرمایه‌ گذاری اهمیت بسیاری دارد، متاسفانه اکنون قیمت سکه و ارز به صورت افسار گسیخته رشد کرده و همین امر منجر به بی ثباتی در اقتصاد کلان ایران شده است، چنین وضعیتی سرمایه‌ گذار را نسبت به ورود به بازار دلسرد می ‌کند، وقتی سرمایه ‌گذار مطمئن نباشد چه چشم ‌اندازی در بازار وجود دارد، طبیعتا نسبت به سرمایه‌ گذاری در اقتصاد یک کشور تعلل خواهد کرد.

بخش تقاضا هم مهم است و باید با فرهنگ‌ سازی زمینه‌ استفاده از کالای ایرانی را فراهم کرد، اکنون صدا و سیما یکی از ارگان‌ هایی است که می‌ تواند در این امر مهم مفید واقع شود، صدا و سیما باید به سمت‌ و سوی تبلیغات مناسب برود و با برنامه‌ سازی افراد را به سمت مصرف کالای ایرانی تشویق کند. البته در سال های اخیر در این خصوص فعالیت های قابل توجهی داشته اما کشوری که از لحاظ تحریم در بدترین فشار اقتصادی به سر می برد باید این فعالیت ها حداقل در عدم دلسرد کردن مردم و حتی عدم فروپاشی آداب و فرهنگ اسلامی ایرانی تلاش مضاعف نماید.

در اکثر موارد آدمی گاهی تعجب میکند که مانتو های موجود در بازار با آن همه ناهنجاری که دارد چه چیزی برای تولید آنها وجود دارد که از دست ایرانیان برنمیاید؟ و اکثرشان وارداتی از جمله کشور ترکیه هستند، گاهی انسان این دلیل را در نفوذ برخی ها در تغییر فرهنگ ایرانیان می بیند تا ضعف در ساخت آن. به هر حال کشور در شرایط بد اقتصادی در طول ۴دهه تاریخ انقلاب به گواه اکثر کارشناسان قرار گرفته است، برای عبور از این بحران کاری و تنها راه نجات، همستگی، اتحاد، امانتداری و تلاش شبانه روزی است.