روزها می گذشت چند معلول وجود داشت که وضع مادی مناسب نداشتند روزها و شب ها فکر می کردند چکار کنند چگونه خرج زندگی شان را در بیاورند به امید های مختلف فکر می کردند از موسسات کاریابی گرفته ، سازمان بهزیستی ، نهادها و ادارات دولتی تا تهران و محل ریاست جمهوری رفتند اما انگار کار آب شد ، و زیر زمین رفته بود آنها باز به سر خانه اول باز گشتند از امید بی جا خسته شده بودند ، از قول های عمل نشده دلسرد شده بودند و از وضع موجود افسوس می خورند .

در یکی از روزها فکری به ذهنشان رسید انگار خون تازه ای در قلب ها یشان جاری شده و یأس هایشان به امید مبدل شده بود این فکر را با یکی از اساتید دانشگاهی شان در میان گذاشتند اندیشه شان این بود ورزشکار مشهوری به شهرمان سفر خواهد کرد. آری آری می گویند او منشی پهلوانانه دارد و دوستدارانش او را فردی شایسته و علی وار ، بخشنده می دانند.

روز انتظار پس از چند ماه فرا رسید و برای پیدا کردنش چه کارها که نکردند آخر ، محل اقامت او را یافتند و با استاد قرار گذاشتند و در یک شب تابستانی پیش او رفتند پس از مدتی منتظر ماندن ورزشکار از سر تمرین رسید با هزاران زحمت از سیل طرفدارانش با او دیدار کردند و وی گفت :می روم بالا و ساعت بعد شما را می بینم هنوز که هنوز است او از بالا نیامده است ……

یادمان باشد که ۴چیز را نشکنیم که شکستن آنها صدایی ندارد ولی درد زیادی به همراه دارد :

اعتماد ، قول ، رابطه ، قلب

احد داننده