یادداشت : شهروز کامجو

اصل سی ام قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می گوید: «دولت موظف است وسائل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسائل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفائی کشور به طور رایگان گسترش دهد»

این دو جمله اصل سی ام قانون اساسی با واقعیتی که هم اکنون در جامعه آموزشی کشور در جریان است چنان تفاوتی دارد که گویا این قانون برای کشوری دیگری است و به احتمال بسیار قوی نمیتواند ربطی به کشور ایران داشته باشد !

«دولت موظف است » عبارتی که در ابتدای اصل سی ام قانون اساسی قید شده تکلیف را کاملا روشن می کند، به عملکرد های دولتهای پیشین و حاضر در حوزه آموزش نگاه کنید، چیزی به نام وظیفه می بینید؟ حرکتی به نام اجرای قانون مشاهده می کنید؟ تحصیل آموزش علی رغم تاکید صریح قانون به رایگان بودن آن تبدیل به منبع بیکران درآمدی شده که خانواده های ایرانی را تحت فشار مالی قرار داده است . عجب قانونی و عجب اجرایی!

پرورش که پیشکش سیستم آموزشی، آموزش رایگان چه شد؟ خیل عظیم غیرانتفاعی هایی که بخش قابل توجهی از بار آموزشی را با پول مردم مدیریت می کند چه توجیهی دارد؟ آیا وجود چنین مدارسی باعث نخواهد شد اشراف زادگان و ثروتمندان به خدمات آموزشی درجه یک دسترسی داشته باشند و قشر ضعیف جامعه از این امکانات محروم بماند؟ آن کارگری که با حقوق کارگری توانایی تامین غذای خانواده را ندارد چگونه این تبعیض را بنگرد و احساس عدالت و اجرای قانون اساسی که به آن رای داده است را در قبال جگرگوشه خود بپذیرد؟

آیا به غیر از این است که اساس پیشرفت و تعالی یک کشور را سیستم آموزشی آن رقم میزند؟ چرا کسی به مردم توضیح نمیدهد که واژه «رایگان» در کجای سیستم آموزش ما قرار دارد؟ در چپاندن حجیم دانش آموزان بی بضاعت در یک کلاس که توان استفاده از خدمات پولی مدارس غیر انتفاعی را ندارند؟ در شوخی های زشتی به نام کمک به مدرسه؟ در لباس های مدرسه و سرویس های مدارس و تغذیه های دانش آموزان؟ در سوختن دانش آموزان در مدارسی که حتی سیستم گرمایشی استاندارد ندارند؟ در تبعیض آشکار در دسترسی به امکانات کمک آموزشی و کلاس های تقویتی ؟ در نبود مدرسه و کلاس و دست به دامن خیرین شدن برای ساخت کلاس درس ؟ یک نفر در این مملکت پیدا نمیشود که نمود عینی این واژه رایگان را نشان دهد؟

« وسائل تحصیلات عالی را تا سر حد خودکفایی کشور به طور رایگان گشترش دهد» بخش دوم اصل سی ام قانون اساسی است. اینجاست که هر خواننده ای طاقتش طاق می شود. درهمه این سالها دولتها مشغول کدام انجام وظیفه بودند که امروز در بحث امکانات و وسائل آموزشی تا چانه در گل گیر کرده ایم. مگر نه اینکه دولت موظف است وسائل آموزشی را به صورت رایگان گسترش دهد و به دست همه ملت برساند ؟ پس این فاجعه تبعیض آمیز «شاد» چیست؟

آیا دولت واقعا از درک این مسئله پیش پا افتاده عاجز است که خانواده ها توان تهیه گوشی های هوشمند را ندارند که به یمن مدیریت دولت قیمت های نجومی و سر به فلک کشیده دارند. فشار فلاکت و تنگدستی جان مردم را به لب رسانده و آوار گرانی قفسه سینه معیشت ملت را چنان زیر فشار گزاشته که نفس بریده به حیات خود ادامه میدهد، حال در این مصیبت چگونه گوشی های چند میلیونی برای فرزندان خود تهیه کند تا از عدالت آموزشی دولت فخیمه بهره مند شوند؟

آقای دولت، آقای وزارت آموزش و پرورش، عالیجانبان مستقر در خانه ملت، لطفا بفهمید که عدالت آموزشی از ابتدایی ترین حقوق ملت است که لنگ میزند و امروز همان دیروزی است که رسیده و ثروتمندان و اشراف زادگان در این کشور توان تحصیل با بهترین امکانات را دارند و مستضعفین و پا برهنگان و ضعفا و … کور سویی از جاری شدن عدالت آموزشی برای فرزندان خود متصور نیستند.

این سیستم آموزشی است که در تمام این سالها برای این مردم ساخته و تحویل دادید، واقعا خسته نباشد و خدا قوت.

* روزنامه نگار و مدیر سایت برای اردبیل