به گزارش پایگاه تحلیلی_خبری قارتال؛ کبری سعادتی/ روز خبرنگار رسیده است…
روزی که هر سال از مشکلات مان می گوییم…
از دویدن های مان… رسیدن ها یا نرسیدن های مان…
از خاطرات خوب و بدمان… از راهکارهایی که برای مشکلات خود تجویز می کنیم…
روزی که در طول یک سال می خواهیم همان یک روز را به خودمان اختصاص دهیم… اما امسال فرق می کند…
امسال روزمان با همیشه فرق دارد… ۱۷ مرداد امسال قبل از اینکه روز خبرنگار باشد روز عاشوراست…
روزی که حضرت سیدالشهدا فریاد 《هیهات من الذله》 سر داد و جان خود و عزیزانش را در راه خدا قربانی کرد و 《تاوان این خون تا قیامت ماند بر ما》 این روزها همچون قطره ای هستیم که رهسپار دریای عشق و معرفتیم… روزهایی که برای چند روز و چند ماه هم که شده باشد، منیت ها رنگ می بازد…
مشکلات شخصی و مادی و دنیوی به حاشیه می رود… همه یک رنگ و یک دل می شوند و فقط یاد حسین (ع) و یاران با وفایش است که در دل و زبان همه مان جاری می شود و در اعماق وجودمان غوغا به پا می کند…
۱۳۸۳ سال از حادثه کربلا می گذرد اما داغ همان داغ است؛ همانقدر سنگین و جانسوز… چه کسی خبر این حادثه را در برگ برگ تاریخ حک کرد تا گذر زمان نقابی نشود و روی خون خدا را نپوشاند و شاعر چه زیبا سروده که «کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود…»
داغ دید… صبر کرد… غم فرزند و برادر و امام و اصحاب نگذاشت رسالتش را از یاد ببرد… زینب پیام آور دشت کربلا برگزیده شده بود.. خود را سپر امامش کرد… پرستار اسرا و سپاه مولایش بود…
داغ او داغ برادر و اقربا نبود که سنگینی اش الف قامتش را در یک نیم روز خم کند بلکه داغ اجحافی بود که در حق امام زمانش شده بود… داغش ریخته شدن خون خدا بود اما در این رستخیز عظیم حضرت زینب (س) پیامبر آن شورش و نوحه و عزا و ماتم بود چرا که اگر نبود سِرّ نی در نینوا می ماند.
حضرت زینب (س) با دلی صد چاک آن زمان که دید آرام جانش بی سر به روی خاک افتاد. صبر و قرار از دل نداد بلکه با امام سجادش بیعت کرد و چندین بار خود را سپر امامش کرد که مشیت الهی بر آن شده بود که بیمار کربلا لقب بگیرد تا امکان حضور در صحنه نبرد را نداشته باشد…
آری امام سجاد (ع) هم خبرنگار سپاه حضرت سیدالشهدا انتخاب شده بود تا هم پای عقیله بنی هاشم به رسالت خطیر خبرنگاری اش بپردازد و علیه حکومت فاسد بنی امیه افشاگری کند.
حضرت زینب (س) و امام سجاد (ع) خبرنگار دشت عاشورا بودند و در مجلس شام قیام امام حسین (ع) را مدیریت کردند تا به هدف نهایی که بیدار شدن افکار عمومی است برسانند.
خطبه های امام سجاد (ع) و سخنرانی های علی گونه حضرت زینب (س) را که همه مان می دانیم و بارها به هر زبانی شنیده ایم و می دانیم که چگونه یزید و یزیدیان را رسوا کردند؛ وگرنه یزید و یزیدیان که پس از شهادت امام حسین (ع) بیکار نمی نشستند و قیام و اهداف قیام را تحریف می کردند و ماموریت این دو بزرگوار از ظهر عاشورا شروع شد و این کار از عهده هیچ کس دیگری بجز حضرت زینب (س) و امام سجاد (ع) بر نمی آمد.
و ما اینک در برهه ای از زمان ایستاده ایم… درست بعد از ۱۳۸۳ سال و در روز عاشورا؛ و چه تقارن زیبایی است که روز عاشورا و روز خبرنگار به یک روز بیفتند؛ به همان روزی که دو خبرنگار بی مثل و مانند تاریخ؛ رسالت بزرگ خود را رقم زدند و اهداف قیام عاشورا را تا به ابد زنده نگه داشتند و ما اکنون که در عزای اشرف اولاد آدم به قامت واژه ها لباس عزا می پوشانیم و چشم دل مان را نم اشک می گیرد و چشمه اشک مان سرازیر می شود و در جان واژه ها شورشی به پا می شود اما باز هم قلم های مان یارای نوشتن از ماتم امام حسین (ع) و سقایش و یاران و سپاهش را ندارد.
خبر آنقدر تازه است و داغ آنقدر سنگین است که ما نمی دانیم کجای تاریخ ایستاده ایم ما رفته ایم به روز عاشورای سال ۶۱ هجری قمری یا عاشورا رسیده به زمان اکنون ما…. خون های ریخته شده آل پیامبر تازه است… داغ تازه است….
اسارت تازه است… خبر تازه است… فریاد《هل من ناصر ینصرنی》 را می شنویم… آیا ما دعوت امام زمان مان را اجابت می کنیم؟! آیا لبیک می گوییم؟! امروز روز خبرنگار است… اکنون چه بنویسیم… از خودمان که جایش نیست… از شهدا و اسرای کربلا که قلم مان ناتوان است و یاری مان نمی کند…
پس از چه بنویسیم آیا می توانیم پا جا پای آن بزرگواران بگذاریم که خیلی حقیریم و نمی توانیم اما چه خوب که الگوی مان باشند و ما به خود ببالیم که از شاگردان کوچک مکتب حضرت زینب (س) و امام سجاد (ع) هستیم و گرد و غباری از سپاه امام حسین (ع) هستیم و در این مکتب عشق و وفاداری و سراسر معرفت و آزادگی باید دشمن و نیرنگ دشمن را بشناسیم…
دشمن اکنون مان کیست و رسالت اکنون مان چیست؟ خدا کند که شرمنده نباشیم…/ پای غم تو ابر بهاریم حسین/ در لشکر تو گرد و غباریم حسین/آزنا آنلاین
دیدگاه ها (0)